ЖАН МЕН ТӘН

Мен дегенің сен емес,

Сұлба, пішін, тек елес,

Жалғасып мәңгі келеді,

Жан мен Тәндік ерегес.

Тәннің сенен сұрары,

Нәпсісі мен құмары.

Ал Жаныңның қалауы, 

Жәннаты мен жұмағы.

Жан Тәңірдің шуағы,

Тән Жаныңның тұрағы,

Бір фәнилік сыңары,

Ал тіршілік иесі,

Тәнен Тән боп туады, 

Ажырайды Жан мен Тән, 

Келген кезде уағы.

Маған да Тәнім бөтенсің,

Уақытша Жанға мекенсің,

Аллаға Жаным кетерсің,

Топыраққа Тәнім өтерсің.

Жаныңды құрбан етерсің

Құмарыңа жетерсің,

Қу тірлікке құл болсаң,

Пенделікпен өтерсің.

Келерсің де кетерсің,

Дүниеден сен де өтерсің.

Түбіне ешкім жетпеген, 

Сен қалай оған жетерсің.

Әділбек ҚАБА