ӨКПЕЛЕМЕ КҮНДЕРІМ...

Бұлт үстінде келемін қанат қағып,

Тәңірден сыр ұғуға талаптанып,

Өмірімнің кітабы орталады,

Күндегісін күнде оқып, парақталып.

Төбемде Күн! Ақ бұлттар табанымда,

Жиналған жүн секілді сабалуға.

Жерде дәмі біткендер аспанға ұшып,

бұлт астында басқалар жаралуда.

Өткізіп, өмір деген қас қағымды,

Күйбеңге қор қыласың жас шағыңды.

Ақ бұлттың астындағы қу тірлікте,

Тауға-тасқа соғасың бастарыңды.

Ей, ақша бұлт, сен қайда асығасың,

Жөңкілесің, толқисың, басыласың,

Күн мен Жердің арасын бүркемелеп,

Күнәларын адамның жасырасың.

Жерге қонам, қайтемін жерге қонам,

Періште емес, күнаһар пенде болам.

Өттің, кеттің...Мен саған өкпе артпаймын,

Өкпелеме, күндерім сен де маған...

Әділбек ҚАБА 

(Ұшақта туған жыр)